اسلایدر

ژانر : کمدی

کارگردان : Nima Nourizadeh

نویسنده : Matt Drake

تاریخ اکران : مارس 2012

زمان فیلم : 88 دقیقه

زبان : انگلیسی

درجه سنی : R

مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)

بازیگران:

Thomas Mann

Oliver Cooper

Jonathan Daniel Brown

نقد و بررسی فیلم

Project X (پروژه اکس)

جیمز براردینلی (امتیاز 2.5 از 4)

نتیجه اخلاقی این فیلم این است: مهم نیست که چقدر به فرزند نوجوانتان اعتماد دارید، اما هیچ وقت آخر هفته ها او را در خانه تنها نگذارید!

پروژه X ادعا میکند که فیلمی است متفاوت در مورد موضوعی تکراری و تا حدی نخ نما یعنی پارتی های خانگی. فیلمهای بسیاری، خوب یا بد، با این موضوع ساخته شده است که قواعد مشخصی را دنبال میکنند.  در پروژه X هم به همین ترتیب است، شخصیتهای تکراری و خط داستانی کاملاً فرموله شده و در مجموع چیز جدیدی اضافه نشده است. در واقع از چنین فیلمهایی نیز نمیتوان توقع داستانی فوق العاده داشت. اما ویژگی منحصر بفرد فیلم استفاده کارگردان تازه کار اثر، نیما نوریزاده از شیوه روایت اول شخص و تکنیک "found footage" (استفاده از نماهای تدوین نشده و قراردادن آنها در کنار یکدیگر) با فیلمهای overexposed (نگاتیوی که از طریق شاتر دوربین بیشتر از حد لازم نور دیده است) است. تکنیکی که بیشتر در قبضه ژانر دلهره بود و از طریق تکه ویدئوهای آماتوری برای روایت کل داستان استفاده میشد، حالا تقریباً در حال تبدیل شدن به شیوه ای رایج است.

روایت اول شخص پروژه X که فیلم را شبیه به اثری مستند کرده در واقع هم نقطه قوت اش است و هم نقطه ضعفش. هرچند در برخی سکانسها  داستان از دید قهرمانهای فیلم روایت نمیشود ولی توانسته انرژی را به داستان تزریق کند و هیاهوی پارتی و حرکات دیوانه وار را بخوبی نشان دهد.

نوریزاده بیشتر از دیگر کارگردانانی که با روایت اول شخص کار میکنند، در کارش تقلب کرده است. سعی کرده نماها را حرفه ای بگیرد (نه با لرزش) به طوری که در سکانسهایی فراموش میکنیم که قرار بوده اتفاقهای فیلم توسط چند نوجوان با دوربینهای آماتورگرفته شود. سکانس تعقیب و گریز وجود ندارد، برای همین لازم نیست تماشاگر تکانهای شدید دوربین را روی پرده سینما دنبال کند. استفاده از این تکنیک شاید بهترین راه برای به تصویر کشیدن هیاهو و شلوغی یک پارتی باشد. در واقع بر خلاف کارهای قبلی زاویه نگاه دوربین از داخل ماجرا به بیرون است و نه بیرون به اتفاقات داخل.

سه شخصیت اصلی داستان دوستانی هستند اصطلاحاً پاستوریزه که اصلاً به پارتی و تجمع های مشابه عادت ندارند. توماس، بچه درس خوان، کاستا، یک پسر پر رو و احمق، و J.B هم پسر چاق و تپل گروه است. البته نفر چهارمی هم بنام دکس حضور دارد که عضو AV Club (نشریه ای با موضوع هنر و سرگرمی) که برای فیلمبرداری از لحظه لحظه زندگی توماس در روز تولد 17 سالگی اش استخدام شده است. هرچند دکس در تمام طول داستان حضور دارد ولی تنها دوبار او را آن هم در آینه مشاهده میکنیم. پدر و مادر توماس آخر هفته به مسافرت رفته اند و خانه را برای یک جشن تولد کوچک در اختیار او گذاشته اند. کاستا که مسئول برگزاری مراسم است، خواستهۀ دوستش یعنی دعوت کمتر از 50 نفر را نادیده میگیرد و در عوض با استفاده از شبکه اجتماعی کل بچه های مدرسه یا بیشتر را برای پارتی دعوت میکنند. خب! وقتی برای نوجوانان پارتی ای به این بزرگی راه بیاندازی، مسلماً همه میایند. همه هم که بیایند، دیگر ... .

همه چیز اول از یک جمع کوچک شروع میشود: توماس، کاستا، J.B و دکس و البته بهترین دوستِ دختر توماس یعنی کربی. اما به زودی به این نتیجه میرسند که خانه توماس جان میدهد برای پارتی و رقص و مستی و شنا در استخر و .... . همین طرح هم اجرا میشود تا نهایتا ً همسایه ها پلیس را خبر کنند. اما این خبر کردن قبل از مصرف اکستازی و دیوانه بازی و انداختن ماشین در استخر است!

یک موضوع را باید بیاد داشت. در پارتی همانند بازیهای کامپیوتری افراد به دنبال خوشگذرانی در کنار یکدیگر هستند. دیدن فیلمی هم که تنها یکسری اتفاقها را پشت سر هم نشان دهد بعد از مدتی خسته کننده میشود. بهمین خاطر هم پروژه X با جلو رفتن داستان کم کم خسته کننده میشود. نبود شخصیتهایی جالب که تماشاگر بتواند با آنها همراه شود هم موضوع را بدتر میکند.

عموماً پروژه X را در رده "کمدیهای سک سی نوجوان پسند" قرار میدهند که البته کمی گمراه کننده است. در این که فیلم در مورد نوجوانان است که شکی نیست (البته بسیاری از بازیگران بالای 20 سال هستند). در مورد سک سی بودن هم درست است . هرچند تا آنجا که بیاد میآورم تعداد صحنه های سک سی در فیلمهایی از این دست بسیار بیشتر از فیلم حاضر است. اما مشکل بر سر کمدی بودن فیلم است. البته نه اینکه ناراحت کننده باشد. لحظات بسیاری است که فیلم پتانسیل این را دارد تا همه را بخنداند. اما جلو این کار عامدانه گرفته شده است زیرا کارگردان میخواهد پیام فیلم جدی گرفته شود. 
در آخر باید گفت که فیلمی مانند پروژه X نشان میدهد که چرا کارهایی که با مخاطب خود صادق نیستند، کمتر مورد توجه قرار میگیرند. گفته میشود فیلمهای از این دست که داستانی ساده و سرراستی دارند معمولاً کمی شادند، کمی شیطنت آمیزند و بسادگی فراموش میشوند. درباره فیلم حاضر میتوان گفت که چندان شاد نیست. اما شیطنت آمیز است و بسادگی فراموش میشود. استفاده از تکنیک سه بعدی در مورد فیلمی که با "found footage" ساخته شده کاری کاملاً بیهوده است. در واقع بجای بهتری کردن کار، آن را از بین میبرد. حداقل در مورد این فیلم که صرفاً پول هدر دادن است.

جیمز براردینلی (امتیاز 2.5 از 4)

ژانر : کمدی

کارگردان : Nima Nourizadeh

نویسنده : Matt Drake

تاریخ اکران : مارس 2012

زمان فیلم : 88 دقیقه

زبان : انگلیسی

درجه سنی : R

مشاهده تریلر این فیلم(کلیک کنید)

بازیگران:

Thomas Mann

Oliver Cooper

Jonathan Daniel Brown

نقد و بررسی فیلم

Project X (پروژه اکس)

جیمز براردینلی (امتیاز 2.5 از 4)

نتیجه اخلاقی این فیلم این است: مهم نیست که چقدر به فرزند نوجوانتان اعتماد دارید، اما هیچ وقت آخر هفته ها او را در خانه تنها نگذارید!

پروژه X ادعا میکند که فیلمی است متفاوت در مورد موضوعی تکراری و تا حدی نخ نما یعنی پارتی های خانگی. فیلمهای بسیاری، خوب یا بد، با این موضوع ساخته شده است که قواعد مشخصی را دنبال میکنند.  در پروژه X هم به همین ترتیب است، شخصیتهای تکراری و خط داستانی کاملاً فرموله شده و در مجموع چیز جدیدی اضافه نشده است. در واقع از چنین فیلمهایی نیز نمیتوان توقع داستانی فوق العاده داشت. اما ویژگی منحصر بفرد فیلم استفاده کارگردان تازه کار اثر، نیما نوریزاده از شیوه روایت اول شخص و تکنیک "found footage" (استفاده از نماهای تدوین نشده و قراردادن آنها در کنار یکدیگر) با فیلمهای overexposed (نگاتیوی که از طریق شاتر دوربین بیشتر از حد لازم نور دیده است) است. تکنیکی که بیشتر در قبضه ژانر دلهره بود و از طریق تکه ویدئوهای آماتوری برای روایت کل داستان استفاده میشد، حالا تقریباً در حال تبدیل شدن به شیوه ای رایج است.

روایت اول شخص پروژه X که فیلم را شبیه به اثری مستند کرده در واقع هم نقطه قوت اش است و هم نقطه ضعفش. هرچند در برخی سکانسها  داستان از دید قهرمانهای فیلم روایت نمیشود ولی توانسته انرژی را به داستان تزریق کند و هیاهوی پارتی و حرکات دیوانه وار را بخوبی نشان دهد.

نوریزاده بیشتر از دیگر کارگردانانی که با روایت اول شخص کار میکنند، در کارش تقلب کرده است. سعی کرده نماها را حرفه ای بگیرد (نه با لرزش) به طوری که در سکانسهایی فراموش میکنیم که قرار بوده اتفاقهای فیلم توسط چند نوجوان با دوربینهای آماتورگرفته شود. سکانس تعقیب و گریز وجود ندارد، برای همین لازم نیست تماشاگر تکانهای شدید دوربین را روی پرده سینما دنبال کند. استفاده از این تکنیک شاید بهترین راه برای به تصویر کشیدن هیاهو و شلوغی یک پارتی باشد. در واقع بر خلاف کارهای قبلی زاویه نگاه دوربین از داخل ماجرا به بیرون است و نه بیرون به اتفاقات داخل.

سه شخصیت اصلی داستان دوستانی هستند اصطلاحاً پاستوریزه که اصلاً به پارتی و تجمع های مشابه عادت ندارند. توماس، بچه درس خوان، کاستا، یک پسر پر رو و احمق، و J.B هم پسر چاق و تپل گروه است. البته نفر چهارمی هم بنام دکس حضور دارد که عضو AV Club (نشریه ای با موضوع هنر و سرگرمی) که برای فیلمبرداری از لحظه لحظه زندگی توماس در روز تولد 17 سالگی اش استخدام شده است. هرچند دکس در تمام طول داستان حضور دارد ولی تنها دوبار او را آن هم در آینه مشاهده میکنیم. پدر و مادر توماس آخر هفته به مسافرت رفته اند و خانه را برای یک جشن تولد کوچک در اختیار او گذاشته اند. کاستا که مسئول برگزاری مراسم است، خواستهۀ دوستش یعنی دعوت کمتر از 50 نفر را نادیده میگیرد و در عوض با استفاده از شبکه اجتماعی کل بچه های مدرسه یا بیشتر را برای پارتی دعوت میکنند. خب! وقتی برای نوجوانان پارتی ای به این بزرگی راه بیاندازی، مسلماً همه میایند. همه هم که بیایند، دیگر ... .

همه چیز اول از یک جمع کوچک شروع میشود: توماس، کاستا، J.B و دکس و البته بهترین دوستِ دختر توماس یعنی کربی. اما به زودی به این نتیجه میرسند که خانه توماس جان میدهد برای پارتی و رقص و مستی و شنا در استخر و .... . همین طرح هم اجرا میشود تا نهایتا ً همسایه ها پلیس را خبر کنند. اما این خبر کردن قبل از مصرف اکستازی و دیوانه بازی و انداختن ماشین در استخر است!

یک موضوع را باید بیاد داشت. در پارتی همانند بازیهای کامپیوتری افراد به دنبال خوشگذرانی در کنار یکدیگر هستند. دیدن فیلمی هم که تنها یکسری اتفاقها را پشت سر هم نشان دهد بعد از مدتی خسته کننده میشود. بهمین خاطر هم پروژه X با جلو رفتن داستان کم کم خسته کننده میشود. نبود شخصیتهایی جالب که تماشاگر بتواند با آنها همراه شود هم موضوع را بدتر میکند.

عموماً پروژه X را در رده "کمدیهای سک سی نوجوان پسند" قرار میدهند که البته کمی گمراه کننده است. در این که فیلم در مورد نوجوانان است که شکی نیست (البته بسیاری از بازیگران بالای 20 سال هستند). در مورد سک سی بودن هم درست است . هرچند تا آنجا که بیاد میآورم تعداد صحنه های سک سی در فیلمهایی از این دست بسیار بیشتر از فیلم حاضر است. اما مشکل بر سر کمدی بودن فیلم است. البته نه اینکه ناراحت کننده باشد. لحظات بسیاری است که فیلم پتانسیل این را دارد تا همه را بخنداند. اما جلو این کار عامدانه گرفته شده است زیرا کارگردان میخواهد پیام فیلم جدی گرفته شود. 
در آخر باید گفت که فیلمی مانند پروژه X نشان میدهد که چرا کارهایی که با مخاطب خود صادق نیستند، کمتر مورد توجه قرار میگیرند. گفته میشود فیلمهای از این دست که داستانی ساده و سرراستی دارند معمولاً کمی شادند، کمی شیطنت آمیزند و بسادگی فراموش میشوند. درباره فیلم حاضر میتوان گفت که چندان شاد نیست. اما شیطنت آمیز است و بسادگی فراموش میشود. استفاده از تکنیک سه بعدی در مورد فیلمی که با "found footage" ساخته شده کاری کاملاً بیهوده است. در واقع بجای بهتری کردن کار، آن را از بین میبرد. حداقل در مورد این فیلم که صرفاً پول هدر دادن است.

جیمز براردینلی (امتیاز 2.5 از 4)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: