شاید پیش خود فکر کنید که از نسل یک الهه المپی (یونانی) بودن می تواند فوق العاده باشد،اما به نظر می رسد که این موهبت برای پرسی جکسون جوان،ملال آور و خسته کننده است.پسر پوسیدون (الهه دریا) با بازی لوگان لرمن که نوجوانی امروزی و نیمه فانی است؛از مکالمه های غم انگیز،صمیمی و یک طرفه با اقیانوس متنفر است؛از این بدتر،بچه بیچاره فریفته یک سری ماجراهای بسیار خطرناک می شود.متاسفانه این ماجراهای بسیار خطرناک به ندرت باعث برانگیخته شدن هیجان بیننده در تماشای این اقتباس دوم بی حال از مجموعه رمان های پر فروش افسانه ای نوجوانان می شود.
در فیلم «پرسی جکسون و دزد صاعقه» محصول 2010،پرسی فهمید که مادرش هر از گاهی با خدای دریاها رابطه برقرار می کرده است.دیری نمی پاید که او خود را گرفتار ملغمه ای از ماجراهای خطرناک شامل نجات مادرش از سرزمین مردگان،بازگرداندن صاعقه مسروقه زئوس،جلوگیری از جنگ خدایان و به طور کلی نجات دنیا می یابد.این اتفاقات ممکن است باعث تقویت اعتماد به نفس برخی بچه ها شوند،اما مطمئنا چنین چیزی در مورد پرسی صدق نمی کند.در «پرسی جکسون:دریای هیولاها» او یک بحران جدی را تجربه می کند.در این دنباله،او را خسته و بدون اعتماد به نفس در کمپ «نیمه خون»-نوعی اردوی دائمی برای بچه های المپی-می یابیم.
به این ترتیب بیننده برای تماشای ماجراهایی که قرار است اتفاق بیفتند،آماده می شود.دیونیسوس (استنلی توچی) به عنوان مدیر کمپ نیمه خون او را به غلط پرسی جانسون می خواند و کلاریس قلدر (لوین رامبین) به عنوان دختر الهه جنگ به او زور می گوید و او در تیمی (موسوم به مثلث برمودا) که برای فراخواندن هیولاهای دریا برای دفاع از کمپ تشکیل می شود،جایی ندارد.آن ها باید پشم زرین را پیدا کنند و اجازه ندهند که لوقای بد ذات و کینه توز (جیک آبل) از آن برای نابود کردن المپی ها استفاده کند.گفته می شود که طرفداران متعصب رمان های «پرسی جکسون» از تغییراتی که در داستان فیلم «دزد صاعقه» داده شده بود ناراضی بودند ولی باز می بینیم که در نسخه جدید نیز این تغییرات اعمال شده اند.لذا به نظر می رسد که «دریای هیولاها» (به کارگردانی تور فرویدنتال) به دلیل کیفیت پایین کار و نبود هیجان کافی مایه ناامیدی بینندگانش شود.
می توان به اندک شوخی بین پرسی،گراور یار خوش مشربش (براندون جکسون) و دختر الهه خرد و دانایی آنابث (الکساندرا داداریو) که او را از «دزد صاعقه» تا این فیلم همراهی می کنند دل خوش بود.کشف برادر ناتنی پرسی،تایسون (با بازی داگلاس اسمیت)،غول دوست داشتنی یک چشمی که سعی می کند ثابت کند مانند بقیه قومش غول بدی نیست،جنبه عاطفی فیلم را کمی متعادل می کند.قرار دادن قهرمانان فیلم در شکم خاریبدیس،یکی از غول های دریا،و سواری گرفتن از اسب آبی که توسط پوسیدون فرستاده شده است به نظر نمی توانند باعث هیجان بیننده ها شوند.جلوه های ویژه افتضاحند،مثلا پشم زرین طلایی ما را به یاد پادری جلوی درب حمام می اندازد تا یک چیز افسانه ای و اساطیری!افسانه ها نباید تقلید شوند مگر اینکه بتوانید آن شِما و تمثال رویایی آن ها را منعکس کنید.
اختصاصی نقد فارسی
نظرات شما عزیزان:
عناوين
برچسب ها :
دو شنبه 4 شهريور 1392
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
